Kultury chłopska i drobnomieszczańska, z którymi Mrożek wówczas się zapoznał, dostarczały w znacznym stopniu atmosfery i tła jego utworów literackich, były ich krytycznym celem jak i wywoływały rodzaj sympatii widzów, którzy w postaciach wypełniających dramaty, opowiadania oraz rysunki Mrożka odnajdywali samych siebie.

Mrożek pisał o sobie, że jest dzieckiem wojny, w tym sensie, że mógł widzieć jej okropieństwa, będąc już świadomą i obdarzoną wrażliwością i pamięcią osobą.

Mrożek wcześnie zaczął przejawiać talent rysowniczy. W 1949 roku zdał maturę w Liceum Nowodworskiego w Krakowie.

Na przełomie lat 40. i 50. XX w. pracował jako dziennikarz. W młodzieńczym buncie przeciw tradycjonalizmowi znalazł się wśród apologetów nowego ustroju, lecz - jak wszyscy z nich najbardziej utalentowani i przenikliwi - szybko zerwał z komunistyczną ideologią i stał się jej krytykiem. Krytyka ta miała początkowo charakter satyry, której cechą charakterystyczną i wówczas jeszcze w Polsce niespotykaną były motywy surrealizmu.

Twórczość Mrożka szybko stała się powszechnie znana, głównie dzięki rysunkom zamieszczanym na łamach tygodnika „Przekrój” oraz ”Dziennika Polskiego”, a także dzięki opowiadaniom

Niewiele lat później Mrożek stał się również znany dzięki dramatom, w których krytycy doszukiwali się motywów cech teatru absurdu. Debiutował jednoaktówką „Policja” (1958), następnie spod jego pióra wyszły m.in. „Męczeństwo Piotra Oheya” (1959) ,, „Indyk” (1960), Na pełnym morzu” (1961), „Zabawa” (1963), „Śmierć porucznika” (1963).

W 1963 roku Mrożek wyemigrował z Polski. W następnych latach mieszkał we Włoszech, Niemczech, Francji, Stanach Zjednoczonych i Meksyku. Światową sławę przyniósł mu dramat „Tango”.

W 1968 roku Mrożek był jednym z nielicznych polskich autorów, otwarcie i publicznie wyrażających potępienie wkroczenia wojsk Układu Warszawskiego do Czechosłowacji. Jego twórczość została wówczas objęta w Polsce zakazem rozpowszechniania.

Uwaga trzecia o rzeczywistości, w której Mrożek tworzył i której ta peerelowska jest częścią, to jest o rzeczywistości w ogóle. Czy cechują ją kłopoty z sensem i absurd, których odzwierciedleniem w języku jest określenie: jak z Mrożka?

Po raz pierwszy po kilkunastoletniej przerwie Mrożek przyjechał do Polski w 1976 roku. Jego reakcja na rzeczywistość w kraju stała się znacznie żywsza na przełomie lat 80 i 90. Popierał „Solidarność”, jest był obecny na premierze „Ambasadora” w Teatrze Polskim w reżyserii Kazimierza Dejmka. Po wprowadzeniu stanu wojennego opublikował w prasie zachodniej krytyczny wobec obojętności Zachodu „List do cudzoziemców”.

Gdy w Polsce nastała zmiana ustrojowa, Mrożek wraz z żoną Susaną Osorio Rosas przenieśli się do Meksyku. Tam, w hacjendzie Epifania, powstały kolejne utwory literackie, w tym „Miłość na Krymie”. W 1996 roku, gdy sytuacja w Meksyku stała się niebezpieczna, Mrożkowie zamieszkali w Krakowie.

W 2002 roku pisarz przeżył udar, który spowodował afazję. Wyszedł z niej dzięki terapii, której częścią jest było pisanie, a owocem - autobiografia „Baltazar” i dramat „Karnawał czyli pierwsza żona Adama”. Nie tworzył już wiele, raczej porządkował i publikował to, co istniało dotąd w rękopisach, m.in. „Dzienniki”.

W 2008 roku ze względów zdrowotnych przeniósł się wraz z Susaną do Nicei. Umiera tam 15 sierpnia 2013 r. Zostaje pochowany w Panteonie Narodowym pod kościołem Piotra i Pawła w Krakowie.