Wesele
rez. Krzysztof Jasinski
autor: Stanislaw Wyspianski
Zerknij do programu
- Na okładce możesz dokładnie poobserwować strój Pary Młodej, przyjrzy się dokładnie szczegółom. Jakie funkcje symboliczne mają poszczególne elementy? Z jaką postacią mitologiczną (z mitologii grecko-rzymskiej) można skojarzyć Pannę Młodą?
- Przeczytaj teksty zamieszczone w programie. Spróbuj ustalić, z którego roku pochodzi każdy z nich?
- Czy zgadzasz się z tekstami felietony Zbigniewa Hołdysa?
- Spróbuj własnymi słowami zrekonstruować tezę Janusza Majcherka z jego artykułu.
- Znajdź w internecie wszystkie obrazy malarzy wykorzystane w przedstawieniu, których lista znajduje się na pierwszej stronie programu. Przyjrzyj się im uważnie. Co przedstawiają? Jak można je interpretować?
autor fotografii: Leon Myszkowski/Andrzej Brustman
Tradycja teatralna
Wyspiański stał się – właśnie bodaj ze względu na ową misteryjność swojej twórczości – bardzo ważnym partnerem teatralnych poszukiwań całej plejady polskich twórców teatralnych. Leon Schiller, Juliusz Osterwa, Edmund Wierciński, Tadeusz Kantor, Jerzy Grotowski, Kazimierz Dejmek, Konrad Swinarski, Andrzej Wajda, Jerzy Grzegorzewski, Piotr Tomaszuk… A samo Wesele jednym z najczęściej wystawianych w polskim teatrze tekstów. Mieliśmy już i Wesele etnograficzne (reż. Mikołaj Grabowski z drobiazgowo rekonstruowanymi kostiumami Marii Balcerek, Wrocław, Teatr Polski 2002), i Wesele z muzyką disco polo (reż. Krzysztof Jasiński, Kraków, Teatr STU, 2013; Warszawa, Teatr Polski im. Arnolda Szyfmana, 2015), i Wesele bez muzyki oddające nastrój stanu wojennego (reż. Kazimierz Dejmek, Warszawa, Teatr Polski, 1984).
autor fotografii: Franciszek Myszkowski
Tradycja literacka
Wesele inspirowało do dialogu i polemik także dramatopisarzy, od Stefana Żeromskiego (Róża), wspomnianego Witkacego (Szewcy), Witolda Gombrowicza (Ślub), Tadeusza Różewicza (Kartoteka), Sławomira Mrożka (Tango) aż po współczesnych dramaturgów z Pawłem Demirskim na czele (W imię Jakuba S. czy Wałęsa. Historia wesoła, a ogromnie przez to smutna).
Słowniczek
jedna z najważniejszych (i najstarszych, bo praktykowanych już w antyku) strategii artystycznych polegająca zasadniczo na wiernym naśladowaniu (odwzorowaniu, kopiowaniu) rzeczywistości i jej elementów takich jak ludzie i zwierzęta, krajobraz, natura, ubiór, zachowania, emocje i reakcje, obyczaje i relacje międzyludzkie. Umiejętność naśladowania wzorów z rzeczywistości była przez wiele stuleci podstawowym wyznacznikiem rzemiosła artystycznego.
kierunek a zarazem zestaw strategii artystycznych, ukształtowanych w drugiej połowie XIX w. (a więc stosunkowy „nowy”, „nowoczesny” w kulturze), zakładający, że nie można natury prawdziwego świata poznać rozumem i zmysłami, a to co jest im dostępne (a więc „realne”) jest tylko ułudą. Pojęcia prawdziwego świata, wobec których zawodzi zwykły język, może oddać jedynie symbol. Takie myślenie zrewolucjonizowało myślenie o sztuce malarskiej, poezji, ale także teatru czy literatury w szerokim rozumieniu.
