W labiryncie teatru

Już po przedstawieniu, aktorzy zostali nagrodzenie gromkimi brawami, zwłaszcza Maksymilian Rogacki, odtwórca głównej roli, który niemal przez trzy ostatnie godziny nie schodził ze sceny! Warto jednak zwrócić uwagę, że twórcy nie stronili od najnowszych pomysłów technologicznych, wspomagając się kamerą i Kinectem. Oba te plany – filmowy i aktorski współistniały na równych prawach w tym przedstawieniu. Dzięki zastosowaniu Kinectów można było pokazać, jak poprzez siłę wyobraźni Guliwer zmienia się w orła, a na ręce Guliwera zobaczyć spacerującą parę cesarską! Za efekty multimedialne odpowiada znana firma Platige Image, która ma na swoim koncie wiele sukcesów artystycznych i komercyjnych, tak filmowych, jak teatralnych.

recenzja 1: Co myślisz o tej opinii?

Przekładanie powieści Swifta na scenę zawsze rodzi pytanie: jak jednocześnie pokazać głównego bohatera i liliputów wielkości naparstka w stosunku do wzrostu Guliwera. Albo jak pokazać pobyt Guliwera w Krainie Olbrzymów i jego rozmowę z nimi, kiedy nasz bohater jest mniejszy od palca dłoni takiego wielkoluda. Jarosław Kilian znakomicie wykorzystał tu plan filmowy z użyciem kamer transmitujących obraz ze sceny z pomniejszoną lub powiększoną postacią Guliwera. Dzięki animacjom filmowym następuje relacja między dwoma planami, rzeczywistym (na scenie) i wirtualnym (na ekranie). Ta kombinacja jest tak zrealizowana, że nie przysparza problemów komunikatywnych. Jest czytelna w odbiorze, chodzi zwłaszcza o dzieci. Te najmłodsze reagują głównie na obraz i sytuacje sceniczne, w tym związane z muzyką i rytmem zachowań postaci. (...) Ponadto utwór Swifta ma wymiar powiastki filozoficznej, której przesłanie jest wciąż aktualne, a mianowicie, że nic nie jest dane raz na zawsze, że to, co mamy, trzeba doceniać i pielęgnować.

 recenzja 2: Co myślisz o tej opinii?

Połączenie techniki żywego planu, animacji i projekcji daje wyjątkowo udane efekty w ukazaniu świata liliputów i wielkoludów, unaocznia owe dysproporcje i ujawnia obcość przybysza. Guliwer (świetna rola Maksymiliana Rogackiego) nie jest przecież uchodźcą, ale rozbitkiem. Jest jednak rozbitkiem szczególnym, bo ze względu na swoje rozmiary (zbyt duże gabaryty lub też zadziwiającą miniaturyzację) nie pasuje do otoczenia, jest rodzajem wybryku natury, drażni i wywołuje reakcję łańcuchową nienawiści, zawiści, niechęci. Kilian, sięgając po powiastkę, Swifta pokazuje więc, jak niebezpieczne mogą się wyzwalać emocje i stadne zachowania, jeśli ich nie powściągać i nie poddawać racjonalnej ocenie, a także moralnej próbie. To nie są sprawy łatwe, ale młodzi widzowie, może lepiej niż dorośli, rozumieją te konflikty, od których przezwyciężania zależy przecież ich przyszłość.

Pytania otwarte:

1. Na jakich wartościach człowiek buduje relacje z innymi ludźmi?

2. Czy historia Guliwera odnosi się w jakiś sposób do tematu podbojów kolonialnych? (Guliwer jest Anglikiem, który realizuje młodzieńcze marzenie o morskich wyprawach!)

3. Guliwer jako obcy, rozbitek, uchodźca. Jak zmienia się nasze postrzeganie głównego bohatera, jeśli spojrzymy na niego z naszej perspektywy?

4.Czym jest podróż jako metafora ludzkiego życia?

5. Jakie cechy charakteru, jakie wartości pozwalają Guliwerowi przetrwać w odwiedzanych krainach?

6. Czego Guliwer nauczył się od swoich gospodarzy?

7. Jaki jest polityczny wymiar współczesnej lektury „Podróży Guliwera”? Czy i w jakim sensie może być ta powieść podręcznikiem życia obywatelskiego?

8. Czym jest zjawisko porównywania się, tak przyrodzone każdemu człowiekowi, gotowemu zestawiać swoje życie, osiągnięcia, zdobycze z życiem innych ludzi?

9. Czym jest groteska, czym przesada? W jakich wymiarach groteska i przesada zostały wykorzystane w przedstawieniu Jarosława Kiliana?

10. Czy Guliwer wraca ze swojej podróży odmieniony?