W labiryncie teatru

Zerknij do programu teatralnego

Jak oceniasz opracowanie graficzne programu? W jakim sensie odnosi się ono do tematyki i atmosfery obejrzanego przedstawienia? Który z zamieszczonych tekstów najlepiej, Twoim zdaniem, wprowadza w kontekst historyczny przedstawienia, a który otwiera na możliwe związki ze współczesnymi pytaniami? Przyjrzyj się zdjęciom. Czy wszystkie prezentują twarze i postaci aktorów, których można było podziwiać w przedstawieniu? Na czym polega zjawisko dublury w teatrze?

Tradycja teatralna

W polskim teatrze Wujaszek Wania należy do kanonu repertuarowego i od ponad stu lat zajmuje ważne miejsce na teatralnych afiszach, poczynając od roku 1906 (niespełna 10 lat od powstania tekstu!), kiedy to w Krakowie i we Lwowie dramat ten doczekał się pierwszych wystawień w języku polskim. Wśród wielu przedstawień należy wymienić te, które były dziełem wybitnych polskich reżyserów teatralnych, a z Wujaszkiem Wanią mierzyli się i Jerzy Jarocki (dwukrotnie we Wrocławiu) i Jerzy Grotowski na początku swojej kariery teatralnej, pracując ze swoimi profesorami z krakowskiej szkoły teatralnej na deskach Starego Teatru w Krakowie, wreszcie Kazimierz Dejmek w warszawskim teatrze Ateneum (co ciekawe, było to jego pierwsze przedstawienie po zdjęciu z afisza słynnych Dziadów Adama Mickiewicza i pozbawieniu dyrekcji Teatru Narodowego, tytułową postać Wujaszka Wani grał zresztą Gustaw Holoubek) czy Jerzy Grzegorzewski w stołecznym Teatrze Studio z wybitnymi kreacjami Zbigniewa Zamachowskiego, Wojciecha Malajkata i Joanny Trzepiecińskiej.

W Teatrze Telewizji również powstały dwa wybitne przedstawienia (można je odnaleźć w internecie), pierwsze w reżyserii Aleksandra Bardiniego z 1980 roku i kolejne w reżyserii Kazimierza Kutza z roku 1995.

W 2009 roku w Teatrze Polskim miała miejsce premiera innej wersji inscenizacyjnej Wujaszka Wani, w odmiennej obsadzie złożonej z ówczesnego zespołu Teatru Polskiego, w reżyserii innego wybitnego reżysera rosyjskiego – Wieniamina Filsztyńskiego. Spektakl trwał ponad cztery godziny. Na widowni obecnego przedstawienia może zasiadać wielu widzów pamiętających poprzednią realizację, którzy mogą porównać obie, tak różne, inscenizacje rosyjskich reżyserów.

Autor opracowania: Michał Mizera