Spektakl grany był pierwotnie ze Szczęśliwymi dniami, jakie względy mogły o tym zdecydować? Jaki dodatkowy sens miało takie zestawienie?
W jakiej relacji z przedstawieniem (lub po prostu twórczością Becketta) pozostaje esej Alberta Camusa Mit Syzyfa, przedrukowany w programie?
W programie zacytowano utwory Szekspira, Eliota, Miłosza… Dlaczego? W jaki sposób wiążą się z przedstawieniem?
Tradycjateatralna
Wśród legendarnych inscenizacji Końcówki w polskim teatrze należy przede wszystkim wymienić następujące:
polską premierę w reżyserii Waldemara Krygiera w krakowskim Teatrze 38 (premiera 14 listopada 1957 roku);
telewizyjne przedstawienie w reżyserii Stanisława Hebanowskiego (premiera 12 stycznia 1958 roku)
przedstawienia w reżyserii Jerzego Krasowskiego, z sensacyjną rolą Mai Komorowskiej w roli Hamma, we wrocławskim Teatrze Współczesnym (premiera 17 lutego 1972 roku) oraz w krakowskim Teatrze im. Juliusza Słowackiego (premiera 29 Września 1972 roku);
przedstawienie w reżyserii Waltera D. Asmusa, z Wiktorem Sadeckim w roli Hamma i ze scenografią Jerzego Grzegorzewskiego, w krakowskim Starym Teatrze (premiera 16 października 1981 roku);
kolejne przedstawienie w reżyserii Jerzego Krasowskiego, tym razem z Krzysztofem Chamcem w roli Hamma, w Teatrze Narodowym (premiera 13 czerwca 1985 roku);
przedstawienie w reżyserii Antoniego Libery, z Tadeuszem Łomnickim w roli Hamma, w warszawskim Teatrze Studio (premiera 11 kwietnia 1986 roku);
przedstawienie w reżyserii Antoniego Libery, z Adamem Ferencym w roli Hamma, w warszawskim Teatrze Dramatycznym (premiera 9 października 1997 roku);
przedstawienie w reżyserii André Hübnera Ochodlo, z Krzysztofem Gordonem w roli Hamma, w sopockim Teatrze Atelier im. Agnieszki Osieckiej.
Słowniczek
jednoaktówka – utwór dramatyczny, najczęściej komedia, w jednym akcie o zwięzłej kompozycji, skupionej wokół wyraźnej intrygi. Czasami były układane w cykle, w literaturze nowszej stały się ulubioną formą teatru absurdu.
