W labiryncie teatru

Zajrzyj do programu

1. Wymień wątki związane z tekstem Mrożka, o których rozmawiają Janusz Majcherek i Wawrzyniec Kostrzewski.
2. Na czym polega autorski koncept Tomasza Mościckiego, na którym zasadza się jego artykuł? Czym staje się dla autora tytułowa „obrotówka”?
3. Przyjrzyj się zdjęciom aktorów zamieszczonym w programie, a zwłaszcza ich kostiumom. Czy te kostiumy pozwalają osadzić w czasie akcję przedstawienia? Z jakich czasów pochodzą, na jakie epoki wskazują?

Tradycja teatralna

Tango należy do najczęściej wystawianych polskich dramatów. Od momentu prapremiery w 1965 roku odbyło się już ponad sto realizacji, na co niewątpliwie miał wpływ fakt, że Tango stało się lekturą szkolną! Do najsłynniejszych należą te w reżyserii wielkich i stałych interpretatorów Mrożka, dla których jego twórczość była istotnym komponentem ich teatralnej kariery i reżyserskiej stylistyki. Do tej wielkiej trójki reżyserów Mrożka należą: Erwin Axer (który zrealizował legendarną prapremierę w warszawskim Teatrze Współczesnym w 1965 roku, zagraną w ciągu trzech lat ponad 350 razy, a następnie powtórzył podobny sukces inscenizacją w Dusseldorfie), Jerzy Jarocki (który w tym samym 1965 roku zrealizował Tango w Starym Teatrze w Krakowie i powrócił do niego po czterdziestu czterech latach w przedstawieniu zrealizowanym w Teatrze Narodowym w 2009 roku) oraz Kazimierz Dejmek (który wystawił Tango w prowadzonym przez siebie Teatrze Polskim w Warszawie w 1990 roku). Z owej setki przedstawień warto jeszcze z pewnością wymienić spektakle Teatru Telewizji: Piotra Szulkina z 1992 roku, Macieja Englerta z 1999 roku (telewizyjna wersja przedstawienia z Teatru Współczesnego) i wspomnianego już Jerzego Jarockiego (telewizyjna wersja przedstawienia z Teatru Narodowego, którą po śmierci reżysera doprowadził do końca Jan Englert, zresztą odtwórca roli Eugeniusza w tym spektaklu, zarazem wybitny aktor „mrożkowy” u Axera, Dejmka i właśnie Jarockiego).

Słowniczek

aluzja – pojawiające się w utworze świadome nawiązanie do innego dzieła, bazujące na wiedzy i dociekliwości odbiorcy, który takie nawiązanie powinien dostrzec i zinterpretować

tragikomedia – gatunek dramatyczny obejmujący utwory powstałe z połączenia elementów właściwych tragedii z elementami o charakterze komediowym, znany już w starożytności

groteska – kategoria estetyczna realizująca się w utworach plastycznych, muzycznych, filmowych, teatralnych i literackich, które wyróżniają się upodobaniem do form przerażających, wyolbrzymionych i zdeformowanych oraz absurdalnością przedstawienia.